De co-coach vertelt...
Ga mee op reis met de co - coaches van Balanced by Nature. Lees hoe ze liefdevol, respectvol, oordeelvrij en met een flinke dosis dierenhumor spiegelen, inzicht verschaffen, uitdagingen bieden en positief bevestigen.
Babe vertelt...
Ik ben zo blij! Ik voel dat er iets leuks gaat gebeuren! Monique heeft me meegenomen naar de coachcaravan. Natuurlijk is kleine Jacky ook meegekomen. Zij zet zonder gewetensbezwaar haar smeltblik in die absoluut niet genegeerd kan worden dus zijn we allebei in het kleine weitje. Wel zo gezellig. Ik houd mijn blik strak op Monique gericht. Ze gaat me zo vragen bij haar te komen zitten en goed te luisteren. Om mijn dolenthousiaste gekef te voorkomen begint ze altijd met: "Nog één nachtje slapen Babe..."Dan weet ik dat ik nog even moet wachten, maar dat er daarna iets heel leuks gaat gebeuren. En ja, daar komt het! "Nog één nachtje slapen Babe....en een opgeheven vinger. Dat betekent dat ik nog even stil moet blijven en goed op moet letten. Monique vertelt dat er een coachee komt en dat ik met haar mag werken vandaag. Oh ja, ik weet wat dat betekent! Monique pakt de pot met beloningssnoepjes en verwachtingsvol spring ik om haar heen, gretig om aanwijzingen te ontvangen. Er staan al wat Agilityspullen klaar. Ze oefent met mij wat simpele oefeningen om in de werkmodus te komen: Volg links, rechts, aan de voet, blijf, wachten, zit, af en plat. Pfffff....SAAI! Als we tijdens een volgoefening langs een omgekeerde metselkuip lopen, spring ik erop, ga netjes zitten en zwaai met mijn voorpootje. Ik herinnerde me opeens dat dat een kunstje was. Mijn staart zwiept en trots kijk ik naar Mo ( dat typt sneller en daar luistert ze ook naar) Ze kijkt me lachend aan, trekt een wenkbrauw op en wacht. Ingenomen met mezelf spring ik weer van de kuip af en pak de oefening weer op. Toch wel trek in een snoepje....Er stopt een auto en ik weet wie daar uitkomt. Dat is pech! Juist nu bedenkt Mo om me het commando "blijf" te geven. Ik houd van haar hoor, echt, maar af en toe snap ik haar gevoel voor humor niet. Coachee stapt het hek binnen en roept enthousiast mijn naam. Na het verzoek van Mo om netjes te begroeten, schiet ik op Coachee af ( niet zo netjes, maar ik ben ook zó blij!) en dans mijn mooiste dansje om haar heen. In mijn enthousiasme zing ik het uit, haal met gemak de hoogste tonen, maar denk er gelukkig wél op tijd aan om alle 4 mijn pootjes op de grond te houden. Coachee is gelukkig al wat groter en is dieren gewend en Mo heeft niet tegen me gefluisterd dat het "een kleintje" is. Als ze dat tegen me zegt, doe ik mijn slangendansje dicht bij de grond, ga in mijn typerende Bordercolliesluipgang richting het kindje, en laat me op 2 meter afstand op mijn rug vallen met mijn poten in de lucht. Dit heeft niemand mij geleerd. Dit gedrag liet ik spontaan zien toen ik voor het eerst mee mocht naar de jongste groep op de school waar ik werkte. Als ik dit deed was dit heel effectief want dan durfden alle kindjes mij te aaien. Kun je het je voorstellen? 9 Kindjes, 18 handjes tegelijk die me aaiden en kriebelden. De hemel op aarde! Mo heeft daar een commando aan gekoppeld dus nu doe ik het ook als ze het van me vraagt. Alsof ik dat zelf niet aanvoel, tssss...Ook Jacky, die het druk had met sporen van knaagdiertjes onderzoeken, komt even om kusjes uit te delen aan Coachee en haar mama. Terwijl mama op weg gaat naar de kruidentuin om zichzelf te verwennen met een uurtje relaxen tussen de plantjes en een kopje kruidenthee, ga ik naarstig op zoek naar een balletje. Ondertussen gaan Coachee en Mo erop los kwebbelend aan de slag. Mo laat de agilityspullen zien. Coachee mag zelf bedenken hoe het parcours eruit zal zien. Terwijl ze bouwt en knutselt, dans ik om haar heen. Natuurlijk heb ik inmiddels een balletje gevonden en gooi dat telkens in haar richting. Maar coachee is gefocust: Ze bouwt en creëert. Sommige hindernissen zijn vertrouwd: de tunnel, de hordes, de slalompaaltjes.... De pot beloningssnoepjes gaat open en er verdwijnt een respectabel aantal snoepjes in de broekzakken van Coachee. Mjammie! Kwispelend ga ik naast haar zitten en kijk ( met de bal in mijn bek) verwachtingsvol naar haar op. Mo komt de bal halen en zegt streng "Klaar!" Zó jammer dit! Maar ik herinner me de goedgevulde broekzakken van Coachee dus zet ik me over de teleurstelling heen. Ik ben zo gretig om te beginnen dat ik moeite heb met luisteren. Als ze me meeneemt naar de horden spring ik er enthousiast middenin en gooi er paar om, nog voordat zij het commando geeft. Als ze een hoepel omhoog houdt waar ik doorheen moet springen, ren ik er omheen en ga braaf zitten in de hoop daar een snoepje mee te verdienen. Als ze me slalom wil laten doen, ren ik naar de tunnel en duik er doorheen. Haar stemmetje gaat omhoog en ik voel spanning. Ze draait zich om en let niet meer op mij. Een beetje lusteloos stapt ze op de evenwichtsbalk en loopt er overheen. Mo ziet het ook. Ze roept Coachee bij zich. Coachee vindt dat het niet goed gaat en is daarom teleurgesteld. Mo benoemt wat ze gezien heeft: Dat Coachee heel geduldig bleef, dat ze heel hard werkte en doorzette om mij de oefening te laten doen. Ze legt ook uit dat als ik zo enthousiast word, ik wel eens vergeet om te luisteren en te wachten. Ze leert Coachee wat handige commando's die er voor zorgen dat ik tot rust kom en kan opletten. Als een oefening niet lukt is dat niet erg, maar een uitdaging om daar een oplossing voor te bedenken. Mo wijst coachee er nog eens op dat haar creativiteit haar kracht is ( want: kijk eens naar het parcours dat je hebt bedacht) Dan meng ik me in het gesprek door het balletje uit het gras op te rapen en dat naar Coachee te gooien. Ze pakt het op en gooit het weg. Het balletje zeilt over de horden. Ik vlieg erachteraan, neem alle horden perfect, grijp het balletje vast, spring terug over de horden en gooi uitgelaten het balletje weer naar Coachee. Haar gezichtje licht op. Ze pakt het balletje en loopt ermee naar de horden. Voor de horden geeft ze me het commando "zit" en ze klinkt best heel streng! Ik twijfel geen moment en plof op de grond. Coachee gooit het balletje over de horden heen. "OVER!" roept Coachee en ik zeil over de horden heen. "LOS", zegt ze als ik met het balletje bij haar kom. Ze houdt het balletje vast en loopt naar de volgende hindernis. Oh, wat wil ik graag dat ze het weggooit! Ze houdt de hoepel omhoog, het balletje aan de andere kant voor mijn neus, en hopla, daar ga ik. Coachee heeft een manier gevonden om mij de oefeningen te laten doen. Elke keer als ik een oefening gedaan heb, gooit ze het balletje weg en mag ik er achteraan rennen. Haar stem klinkt niet meer hoog en hard, maar krachtig. Ik waag het erop: als ik over een evenwichtsbalk moet lopen, spring ik eroverheen, ren naar de ton, spring erop en zwaai uitbundig met mijn voorpootje. Coachee lacht en gooit het balletje omhoog. Ze heeft zelf uitgevogeld dat ik die verleiding nooit kan weerstaan en alles zal doen om achter dat balletje aan te mogen rennen. Dus natuurlijk stop ik onmiddellijk met mijn clownsact en ren ik weer naar haar toe. We werken nog even in het parcours met wisselend succes maar met veel plezier. Dan loopt Coachee terug naar Mo. Ik maak er dankbaar gebruik van en slobber een bak water leeg. Jacky grijpt haar kans, springt bij Coachee op schoot en deelt haar welbekende kusjes uit. Coachee heeft de smaak goed te pakken: "Nu ga ik het parcours met 2 honden tegelijk doen!", roept ze naar Mo. Mo lacht: "Dat is een fikse uitdaging, want Jacky heeft dit nog nooit gedaan! Ik ga genieten van jullie voorstelling!" Huppelend gaat Coachee naar de hindernissen en wij huppelen met haar mee. En Jacky? Die doet dus alles voor een snoepje!
Rocky vertelt...
Bob, Ed en ik staan lekker in de rijbak te soezen in het zonnetje, als we de staldeur horen opengaan. Nieuwsgierig lopen we richting de stal. Ja ja Bob, ik weet het, Jij wilt als eerste door het hekje, ga gerust je gang. Ed, onze oude vriend, neemt de tijd om overeind te komen met frisse tegenzin. Hij weet dat het verzamelen geblazen is, maar hij lag zo lekker! Daar is Mo. Bob duwt zijn neus tegen haar aan. Voor de zekerheid checkt hij even haar handen en jaszakken. Hij weet nog van vroeger dat daar wel eens iets lekkers tevoorschijn kan springen, maar bij Mo heeft hij nooit geluk. Mo tovert nooit iets lekkers uit haar jaszakken. Een dwingende kopstoot van grote Bob is niet fijn, en happende paarden al helemaal niet, want dat is wat we gaan doen als we uitgestoken handen zien en daar iets lekkers in vermoeden. Gelaten incasseert Bob de begroeting en de klopjes op zijn hals. Stiekem vindt hij dat ook heel fijn. Ed weet dat hij als kudde-oudste, speciale rechten heeft, en staat al hoopvol te wachten bij het hek van het coachweitje. Ed is de oppergrasmaaier en mag als enige, omdat hij zich heeeel rustig voortbeweegt, het gras maaien tussen de fruitboompjes en heggenstruikjes. Met zijn wijsheid weet hij kennelijk precies waar hij wel en niet zijn tanden in mag zetten! Mo pakt de borstelkist. Nu kan het twee kanten op: Of ik krijg een reinigende borstelbeurt( dat betekent rijden) of ik krijg een massage. In dat geval mag ik aan het werk met een nieuw lid van onze kudde. Terwijl Mo de borstels uitzoekt informeer ik hoe het met haar gaat: Ik snuffel in haar hals, friemel in haar haar en check de omgeving van haar maag en buik. Lachend vertelt ze me wat ik inmiddels weet. Het gaat goed met haar en ze heeft mijn hulp nodig. Ik geniet van de massage die ze me geeft en knabbel aan het hooi wat zojuist is aangevuld. Bob moet tenslotte straks ook iets te doen hebben als ik aan het werk ben en eten is zijn grootste hobby! Er stopt een auto naast de wei en er stapt een klein mensenkind uit. Er wordt iets gedronken door de mama en het kind. Ed neemt zijn plaatsje in bij de picknicktafel. het kind schatert als Ed de stukjes appel die voor hem op tafel liggen er netjes één voor één afpakt. Terwijl het kind met Ed knuffelt en praat, brengt Mo me naar de rijbak. Ik vind het wel oké dat ik daar even alleen sta. Zo meteen komen Mo en het kind bij me en heb ik weer een kudde. Daar zijn ze al! Nieuwsgierig kom ik dichterbij. De jongen stapt achteruit. In paardentaal betekent dit dat hij angstig is. Onmiddellijk laat ik mijn hoofd zakken tot ver onder zijn ooghoogte: dat betekent dat ik me onderdanig opstel en dat ik geen gevaar vorm. Mo legt het uit aan de jongen. Voorzichtig doet hij een stapje naar voren maar ik voel nog veel spanning. Ik sta bewegingloos en begin met kauwen en geeuwen. Mo legt uit dat paarden elkaar op deze manier op hun gemak stellen en elkaar helpen ontspannen. Samen met Mo doet de jongen een stapje vooruit en raakt me aan. Ik let erop dat ik geen beweging maak en dat mijn hoofd laag blijft. Ik voel behoedzame vingertjes over mijn neus en mijn wang. Mo ziet me smelten. Mijn ogen worden zacht en ik richt me helemaal tot de jongen. Voorzichtig voer ik mijn scan uit. Kon ik hem maar vertellen dat ik alles zal doen om hem te helpen! Maar daar heb ik Mo voor. Samen met de jongen lopen we een rondje door de rijbak. Mo laat zien hoe braaf ik achter haar aanloop met een respectvolle ruimte tussen ons in, hoe goed ik luister als ze "ho" zegt met haar stem en lichaam en hoe ik opzij stap met een gebaar van haar handen. Ze doet alles voor en legt uit wat ze doet. Nu maakt ze een tweede touw aan mijn halster vast en vraagt de jongen of hij wil helpen. We werken samen tot de jongen aangeeft dat hij het zelf durft. Deze jongen wil graag leren voor zichzelf op te komen en goed duidelijk te kunnen maken wat hij wil en niet wil. Hij mag samen met mij gaan leren hoe duidelijke lichaamstaal, stemgebruik en overtuiging daarbij kunnen helpen. De jongen staat voor me, schoudertjes opgetrokken en vraagt me mee te lopen. Doodstil blijf ik staan en wacht op de juiste signalen die wij, paarden, begrijpen en motiveren om mee te gaan. "Hij doet het niet", zegt de jongen verdrietig. Monique vraagt de jongen na te denken over manieren om me mee te krijgen. "Aan het touw trekken?:, vraagt hij twijfelend. "Kijk maar eens of dat lukt", zegt Mo. Zachtjes trekt de jongen aan het touw. Gewillig zet ik een paar stapjes om hem niet te ontmoedigen. Er trekt een voorzichtig lachje over zijn gezicht. De jongen voelt zich nog niet veilig bij mij, dat merk ik wel, dus ik sta weer stil. Zachtjes wrijf ik mijn neus tegen hem aan. Hij schrikt hier wel een beetje van, maar moet er toch om lachen. Mo vertelt dat ik hem een knuffel geef en hem aanmoedig. "Nét zoals je papa en mama jou aanmoedigen bij een voetbalwedstrijd," legt MO uit."Als jij met de wedstrijd bezig bent en je hoort papa of mama roepen dat het super gaat, word je daar denk ik wel blij van en ga je nog beter voetballen dan je al deed. Er komen vleugeltjes aan je voetbalschoenen als je aangemoedigd wordt. Ook Rocky reageert op een blije, enthousiaste stem die hem aanmoedigt." Mo en de jongen doen even een toneelstukje tussendoor. Eerst wandelen ze samen door de rijbak en spelen dat ze naar de tandarts moeten, want dat vinden ze allebei naar en een beetje eng. Daarna spelen ze alsof ze onderweg zijn naar het voetbalstadion. Dat loopje ziet er al heel anders uit. Ze hebben er plezier om. Ik voel de verandering bij de jongen: veel minder spanning. Mijn hoofd komt wat meer omhoog. De jongen kijkt me nu aan en zegt: "Kom Rocky we gaan naar het stadion!" Hij pakt het touw, draait zich in de looprichting en stapt weg. Ik loop mee. Mo ziet dat ik geniet en dichtbij de jongen wil blijven. Te dicht bij.... Bij Mo blijft er een meter tussen haar rug en mijn hoofd omdat zij de leider is. Deze jongen beschouw ik als mijn maatje, dus raak ik steeds zijn rug aan met mijn neus, vergelijkbaar met het menselijke, vriendschappelijke schouderduwtje. Als de jongen steeds over zijn schouder naar me kijkt, vraagt Mo hem "ho" te zeggen en vraagt wat hij ervan vond dat ik hem steeds aanraakte. Ze spreken af dat hij de leider mag zijn vandaag. Op verzoek laat de jongen zien hoe een sterke stoere leider eruitziet: Die maakt zich groot, deinst niet terug maar beweegt met zijn borst vooruit naar voren en gebruikt een stevige stem. Geïnteresseerd wandel ik mee als die twee stoer, grote stappen nemend door de rijbak banjeren. Dan laat Mo zien hoe ze me met een stevige stem en zich groot makend een paar stappen achteruit laat zetten. Ik speel het spel mee. We wandelen door de bak, ik raak haar rug met mijn neus aan, ze stopt en zet me achteruit. Dit doet ze nog een keer en dan blijf ik weer netjes een meter bij haar vandaan. De jongen probeert het nu ook: Ik voel de overtuiging nog niet en zet twijfelend een stapje terug. Mo wijst de jongen op de mijn oren, die nu een beetje naar achteren staan. "Rocky wil nu graag zeker weten dat jij de leider bent. Hij heeft een beetje meer nodig. Overtuig hem maar!" De stem van de jongen klinkt nu steviger en hij beweegt het touw naar mijn borst. Hier doe ik het voor! Ik krijg aaitjes in mijn hals en het touw gaat los. Nu komt het leukste onderdeel: Twee vrienden die een wandeling maken. De jongen wandelt door de bak en ik wandel los naast hem mee. Waar hij gaat, ga ik. Mo komt er gezellige bij en al wandelend praten de mensen over de oefening. Met mijn hoofd tussenin ontvang ik klopjes en kriebeltjes achter mijn oren. Heerlijk! Als de jongen terug is naar zijn eigen stal, borstelt Mo me van oren tot staart en gooit ze de wei open. Nog lekker even grazen met de kudde....